پراکنده گویی روزمره 20

1

داشتم فکر می کردم همه ی آدم هایی که از نظر من قوی محسوب می شوند و در ذهن من به صورت تکیه گاه محسوب می شوند، به صورت درونی با سخت ترین ترس هایی که بشه تصور کرد در حال دست و پنجه نرم کردنن. با این حال می تونن از بیرون قوی نشون بدن، برای اطرافیانشون پشت گرم محسوب بشن و اونا رو امیدوار نگه دارند. اولش فکر می کردم این باعث می شه انگار قواشون برای مواجهه شدن با ترس های درونی خودشون کمتر بشه چون به هرحال یه بخشی اش رو گذاشتن برای بقیه ولی الان حس می کنم که اون فیدبکی که گرفته می شه کمک می کنه تو نبرد های درونی نیز قوی تر ظاهر شن و بهتر بتونن با اون ترس های درونی دست و پنجه نرم کنن.

2

من تصمیم گرفتم با هیچ آدمی دیگه رقابت نکنم. می خوام با خودم رقابت کنم. علاوه بر این، در حال حاضر آینده ی کاری و تحصیلی بسیار آروم تری (نسبت به چیزی که همیشه در نظرم بوده) در نظر گرفتم. اگه بخوام اپلای کنم تصمیم گرفتم جایی نرم که خیلی رقابتی باشه یا آدما دائمن در حال کار باشن. نمی خوام مثل ماشین کار کنم. من انسانم با کلی مساله ی انسانی. عمومن تو حل مساله بهینه سازی آدما اون قیدهای انسانی رو لحاظ نمی کنن و چیزی که خروجی اش میشه همه ی بعد ها رو کانسیدر نکرده. مساله ی بهینه سازی ای که در حال حاضر مد نظر منه، قید هاش خیلی خیلی زیاد ترن. شاید نتونم حلش کنم ها ولی به نظرم حتی بهینه های لوکال این مساله از بهینه های سراسری اون مساله دیگه ای که قید های انسانی توشون خیلی لحاظ نشده باشن بسیار بسیار بهتره.

3

البته هنوز چیزایی دارم که نگهم دارن. آدم هایی که بودنشون برام دلگرمیه و دوستشون دارم. با این حال خیلی ضعیف شدم. انگیزه هامو تا حد زیادی از دست دادم. به وجد نمیام. صبحا به زور بیدار می شم. شب ها به زور خوابم می ره.

با همه ی این توصیف ها، به خودم ایمان دارم. مطمئنم شرایط رو درست می کنم.

4

خیلی احمقانه است. با این حال بعضی وقتا می رم اون مقاله ای که نوشتم (و البته هنوز داره ریویو میشه و ممکنه ریویورها اکسپتش نکنند!) رو می بینیم ارضا می شم: )) واقعن احساس ارگاسم بهم میده: ))