پراکنده گویی های روزمره 17

1

بعضی وقتا حس می کنم دیگه نمی کشم. قلبم به سختی فشرده می شه. می خواد از جاش دربیاد. نفسم بالا نمیاد. امروز بعد مدت ها گریه کردم. دلیلش چی بود؟ نمی دونم. کلی چیز کوچیک کوچیک ناراحت کننده که رو هم جمع شدن و اولین ترشهلد رو رد می کنن و بعدشم اشکت سرازیر می شه. بدترین قسمتش اینه که نمی زارن درست سوگواری کنی. همش می خوان در همون لحظه نزارن گریه کنی. مگه بده گریه کردن؟ مگه مرد نباید گریه کنه؟ مگه گریه آدمو سبک نمی کنه؟ البته که من حس می کنم سبک نشدم. یعنی شدم ها ولی همش چند میلی گرم!

اینجا بنویسم که یادم باشه موقع گریه کردن دوستام راحتشون بزارم تا درست سوگواری کنند و این مرحله رو درست پشت سر بگذارن. بعدشم این حس اطمینان رو داشته باشن و بدونن که من همیشه هستم که بیان باهم صحبت کنیم و فکرامون رو هم بریزیم که به مشکل غلبه کنیم.

2

خب جالبه! دارم تو ذهنم فلان اتفاق رو مرور می کنم و می بینم مثلن فلان روز اردیبهشت بوده. بعد می بینم چند روز از اون موقع گذشته و بعد می بینم مثلن دوتا بازه همونقدری دیگه باید بگذره که موعدش برسم و این خیلی بده! اگه می تونستم یه کاری کنم که زمان رو فشرده تر کنم و یه جوری که طولانی به نظر نیاد خیلی خوب بود. اصن کاش می شد تو زمان سفر کرد. اصلن یه چیز دیگه بهمون چند تا کوپن بدن که بتونیم انتخاب کنیم چه برهه هایی رو زودتر بگذرونیم و چه برهه هایی رو دیرتر و زمانو نگه داریم. این از همه بهتره. هرکی یه سری فرصت محدود داره که باید به بهترین شکل ممکن ازشون استفاده کنه.

3

تنها چیزی که الان حوصله اشو واقعن واقعن ندارم، اون مقاله کذاییه. فک کن باز استادم می خواد دوباره کامنت بده و من اصلاح کنم! بابا ول کن دیگه. همین خوبه. من الان حوصله ندارم. از دروغ بهت گفتم اوکیه. من الان کلی کار دارم و البته هیچ کاری هم ندارم! تو که نمی دونی معنی این چیه. من حالم خوب نیست. در شرایط روانی درستی نیستم. خوشی های کوچیک نداره زندگیم. خسته و درمانده ام. آینده نامعلوم تر از همیشه است.

4

لیکن چه سود وقتی، کز ما اثر نباشد؟